De nachtmerrie. Een oude, kromme man slapend onder een brug. Of, misschien nog wel erger, in een anonieme betonnen blokkendoos die schuilgaat onder de misleidende naam ‘sociale’ woningbouw. Ben ik dat? Gelukkig word ik (net op tijd) wakker.
Ik ben al meer dan twintig jaar energie-adviseur. Veel zzp’ers hebben geen pensioen opgebouwd en ik ben geen uitzondering. Maandelijks betaal ik een bedrag voor mijn best wel leuke jaren-dertig-huisje nabij het centrum van Goes. Maar hoe vaak ik dat bedrag ook overmaak, ‘mijn’ huis blijft van de woningstichting. Die stichting heeft de huizen in deze buurt heel goed opgeknapt. De energielasten heb ik zelf flink weten te reduceren door zonnepanelen, een zonneboiler en de kleinst vindbare houtkachel te installeren. Maar ondanks deze inspanningen zie ik jaarlijks dat zowel mijn huur als mijn energielasten stijgen en dat zullen ze blijven doen.
Afscheid nemen
Filosoferend met vrienden over mijn en hun oude dag komen we op het idee om die oude dag samen door te brengen. Natuurlijk in een duurzaam gebouw waar je zowel kunt wonen als werken. Mijn broer heeft een geschikte bouwkavel, we maken een ontwerp. Maar de vergunning komt niet los en we besluiten na drie jaar heen-en-weer gepraat dat we afscheid moeten nemen van dit project.
Betaalbare bouwgrond
Dan kom ik betaalbare bouwgrond op het spoor. In Geersdijk, een dorpje van wel 348 inwoners op Noord-Beveland. De kavel kijkt uit over de uitgestrekte landerijen. Dit seizoen staat er tarwe op de akker. Iets verderop lonkt het Veerse Meer. Hier wil ik wel oud worden!
Een huis van stro?
Aan de slag met de architect. Ik wil natuurlijk een in alle opzichten duurzaam huis. Mijn budget is niet zo groot en ik wil op mijn oude dag betaalbare woonlasten om na mijn pensionering niet in een armoedeval terecht te komen.
Die tarwe op de akker naast mijn toekomstige huis, die inspireert mij. Zou een huis van stro een goed idee zijn?
